Planowanie w samodzielnej nauce języka cz. 2

Wyznaczony cel, ustalony „pakiet motywacyjny” oraz ostateczny termin realizacji zadań ujętych w planie  to jeszcze nie wszystko. Aby strategia zaczęła działać, okazała się funkcjonalną siecią drogowskazów i dróg prowadzących do upragnionej biegłości językowej, potrzebne są elementy sprawdzające, czy nie zbaczamy z obranej drogi.

Dla wielu osób uczących się samodzielnie pomocne okazuje się stworzenie czegoś w rodzaju grupy wsparcia – nawiązania współpracy z innymi uczącymi się osobami, bądź też ludźmi, którzy są bliscy, życzliwi i kibicują nauce. Formy uzyskiwanego wsparcia mogą być różne: czasem wystarczy poinformować drugą osobę o tym, że sami sobie wyznaczyliśmy termin, do którego opanujemy daną partię materiału, i poprosić o to, żeby w danym dniu zapytała nas o to, czy akcja się powiodła. Jakkolwiek nie uczymy się dla nikogo innego poza sobą, fakt jest bezsprzeczny, że niewywiązanie się z umowy to coś bardzo niekomfortowego, czego chcemy uniknąć, więc łatwiej nam się zmobilizować do rzetelnej pracy. Warto też poszukać grup zrzeszających ludzi uczących się języka – czy to na forach, czy w mediach społecznościowych. Następuje tu wymiana cennych informacji o sposobach nauki, wzajemne zagrzewanie się do „walki” w momentach zwątpienia.

Prowadzenie dziennika postępów może pomóc utrzymać motywację na stałym, satysfakcjonującym poziomie. Wystarczy zaprowadzić specjalny zeszyt, w którym codziennie zapisuje się w postaci myślników to, czego się nauczyliśmy – czy to najciekawsze słówka, czy zwroty, czy też partie gramatyki. Do tego celu równie dobrze nada się kalendarz. Ważne by wypracować sobie nawyk codziennego uzupełniania wpisów. Niektóre osoby lubią oprócz tego w bardziej „dotykalny” sposób przedstawiać przyrost wiedzy – stawiają w zasięgu wzroku pusty pojemnik, do którego codziennie po odbytej lekcji wrzucają kamyk, orzech, cukierek – cokolwiek, co symbolizuje dla nich własny wkład pracy i rzetelność.

Nagradzanie siebie zarówno za uzyskiwane efekty, jak i za samo niezmordowane parcie do przodu ku wyznaczonemu celowi jest nie do przecenienia. Można umówić się samemu z sobą na jakiś system nagród – na przykład świętować zakończenie jednostki (np. rozdziału) wyjściem do kina, kupieniem jakiejś ciekawej pomocy naukowej itp. Stosowanie z kolei „kar” (czyli odmawianie sobie jakichś przyjemności za niedopilnowanie terminu czy ominięcie lekcji) sprawdza się wyjątkowo rzadko, bo sprawia, że nauka kojarzy się z przymusem, zupełnie jak w szkole. A sercem skuteczności samodzielnej nauki języka jest fakt, że niczego już się nie   m u s i…