Dress code - czyli język ubioru - w firmie

Określenie „dress code” jest na tyle nowe w polskiej rzeczywistości, że nie zdążył się jeszcze wytworzyć żaden rodzimy zamiennik dla tej angielskiej nazwy. Natomiast samo zjawisko nie jest całkowicie nowe. Bardziej tradycyjnie opisać je można jako „stosowność ubioru”, przy czym zdaje się, że „dress code” jest pojęciem pojemniejszym, gdyż mieści w sobie nie tylko samo dostosowanie ubioru  do charakteru pracy, ale i przypisanie pewnych części garderoby, lub ubraniowych zestawień rozpoznawalnych dla nich, do konkretnych branż.
Można dress code zdefiniować także jako sformalizowany pakiet ubiorów i ich zestawień, dopuszczony w obrębie danego przedsiębiorstwa i umożliwiający mu wywieranie określonego wrażenia wizerunkowego na klientach i kontrahentach. Prace nad dress codem na ogół są nadzorowane lub wspierane przez psychologa, pomagającego tak zaprogramować wizerunek pracownika, by harmonizował on z charakterem pracy wykonywanej w danym miejscu i odzwierciedlał wagę zadań  realizowanych przez personel.
Sformalizowany, opracowany najczęściej w postaci obiegowego dokumentu lub biuletynu dress code zawiera w sobie wskazówki dwojakiego rodzaju – czego wkładać nie wolno – i na odwrót: jakie są preferowane rodzaje odzieżowych połączeń. Bywa, że chcąc zunifikować wygląd pracowników, pracodawca decyduje się na stworzenie tzw. mundurka – uniformu, czyli oddzielnego dla mężczyzn i kobiet zestawu odzieży w podobnej tonacji kolorystycznej (nawiązującej najczęściej do barw loga i oprawy graficznej firmy), zachowującego klasyczny krój lub też przeciwnie – wyróżniający się spośród innych specyficznym wyglądem.
Najbardziej restrykcyjny charakter ma dress code w urzędach, korporacjach i biurach. Jest wówczas przyjęte, by mężczyźni ubrani byli w koszule (z krawatem lub bez)  i spodnie z materiału, a kobiety w proste w kroju spódnice, żakiety lub marynarki i koszule z kołnierzykiem. Co do kolorów – dominują czerń, szarość, granat i oliwka, czasem też odcień burgunda i stonowane brązy. Niedopuszczalne są – nawet latem – krótkie spodnie, sportowe obuwie lub sandały czy klapki. W przypadku pań niemile widziane są duże dekolty, głębokie wycięcia odsłaniające pachy, krótkie spódnice, wzorzyste bluzki i suknie. Preferuje się też noszenie rajstop lub pończoch (także latem – miejsca o takich wymaganiach wizerunkowych są zazwyczaj wyposażone w klimatyzację). Zazwyczaj biżuterię należy ograniczyć do jednego ewentualnie dwóch prostych i nierzucających się w oczy elementów.
Jak zwykle warto zapytać siebie, czy dress code nie jest jednym z tych, docierających do nas z zachodu obyczajów, które nie mając racji bytu w kraju nad Wisłą, przyjmują się u nas li tylko jako puste formy. Wydaje się jednak, że dostosowanie ubioru do miejsca i charakteru pracy jest przede wszystkim wyrazem szacunku dla współpracowników,kadry zarządzającej, a przede wszystkim klienta i kontrahenta, z którym w ramach obowiązków zawodowych się kontaktuję. Rzecz jasna zawsze należy zachować umiar i zdrowy rozsądek we wprowadzaniu obostrzeń wszelkiego rodzaju, bowiem nazbyt wyśrubowane oczekiwania co do specyficznego ubioru służbowego  sprawią, że pracownicy będą się czuli nieswojo, odniosą wrażenie, że ogranicza się ich wolność osobistą, a poczucie dyskomfortu przełoży się na spadek wydajności pracy i pogorszy atmosferę w ekipie.